Een lastige knuffel en geen chocola

Soms is een knuffel iets verkeerds.

Foto: A National Acrobat

We zitten midden in onze Engelse les wanneer een felwitte auto de vuilnisbelt oprijdt en een vrouw door de tuin schrijdt, luid roepend in vloeiend maar sterk geaccentueerd Spaans. Don Faustino gaat haar tegemoet.

Haar haar is een onnatuurlijke tint oranjerood - vergelijkbaar met de kleur die Doña Ludi verkrijgt voor het garen door cochenille te mengen met limoensap - haar broek is verblindend wit, haar blouse is doorschijnend neonroze, haar oorbellen zijn enorme brokken neonroze plastic . Dit is duidelijk niet haar natuurlijke habitat.

Cochenille. Foto: Ibis Alonso

Don Faustino begeleidt haar naar de voorkamer en ze gaat op weg naar de doña. "Hola, tú! " huilt ze - een groet voor kinderen en goede vrienden - hoewel Doña Ludi haar respectvol begroet usted.

Ze grijpt Doña Ludi in een berenknuffel die de knuffel duidelijk onhandig vindt. Haar hoofd wordt tegen de neonroze boezem van de vrouw gedrukt, voor één en voor twee: dit is gewoon niet gedaan.

Ik hoorde gisteravond, toen we Don Faustino's zus en haar kinderen tegenkwamen, dat de juiste Zapotec-begroeting een gracieus gebaar met twee handen is, zoiets als een handdruk, maar meer als het wisselen van een onzichtbaar, delicaat ei. Behalve dat, Faustino en Ludi zijn net zo verliefd als elk stel dat ik ooit heb gekend, maar ik heb ze nog nooit zo vaak gezien als elkaar aanraken. Maar deze vrouw knuffelt, alsof Doña Ludi een favoriete pop is.

Foto: Meggers

Dan word ik voorgesteld. De vrouw begroet me in het Spaans, maar geeft me een vreemde knipoog en een halve glimlach waardoor ik me op de een of andere manier smerig voel. Of reageer ik overdreven? Misschien bedoelt ze gewoon: "Sorry dat ik je les heb onderbroken, ik zal snel zijn." Maar ik voel iets anders in die blik - een soort tussen-ons-blanke-mensen - iets waar ik geen deel van wil uitmaken.

Ze geeft don Faustino wat geld - duidelijk de laatste van een reeks betalingen - babbelend over heerlijke chocolaatjes die iemand haar uit de VS heeft meegebracht en hoe ze op weg is om er een aan Ximena te geven omdat ze er al een aan Juan en een aan Chayito. Al snel loopt Don Faustino haar terug naar haar auto.

Doña Ludi mompelt tegen me, terwijl we gaan zitten, dat ze vermoedt dat er geen chocola voor haar is. Ik grijns - is deze Doña Ludi snauwerig? Ze vertelt me ​​dat de vrouw een gids is hier in Oaxaca, ze is Europeaan, ze was hun geld schuldig voor een kleed, maar nu is ze afbetaald.

Doña Ludi en ik dwalen terug naar onze les - we werken aan het vertalen van hun demonstratie van natuurlijke kleurstof in eenvoudig Engels. Ze gebruiken een boon genaamd huizoche om een ​​intens zwart te krijgen uit bruinzwarte wol. Ze herhaalt het nieuwe woord 'boon' verschillende keren om er het gevoel van te krijgen.

Huizoche. Foto: Ibis Alonso

Ik moet zo stom klinken, zegt ze.

Maar ik zeg haar: nee, dat is hoe we leren. En dan, omdat ik haar op de een of andere manier een geschenk wil geven, voeg ik er eerlijk aan toe dat haar uitspraak verbazingwekkend goed is.

Je hebt een voordeel omdat je al tweetalig bent, zeg ik haar. Je oren zijn al getraind om naar veel verschillende geluiden te luisteren, en je weet al dat hetzelfde idee op heel verschillende manieren in verschillende talen kan worden uitgedrukt, dus je verzet je er niet tegen.

Ik denk dat we wel leren luisteren, zegt ze. Als we mensen van andere pueblos ontmoeten, is hun Zapotec anders dan die van ons. Ze spreken de woorden anders uit dan wij, dus we moeten opletten als we het willen begrijpen.

Buiten op het erf rijdt de witte auto weg.

Don Faustino komt weer binnen. Ze wisselen een paar zachte woorden uit in het Zapotec. Ik let op, maar ik begrijp niet wat ze zeggen.

Nog niet.

Gemeenschapsverbinding

Hier vindt u advies over hoe u die ongemakkelijke interculturele momenten kunt vermijden.

Wat is de meest beschamende, duidelijk cultureel ongepaste handeling die je onderweg hebt gezien (of begaan)? Deel uw ervaringen in de comments.